benim sana verdiğim değerin onda birini bana vermeni isterdim. kişilikten kaynaklı zoru başarmaya, imkansıza ulaşmaya olan tutkumun beni bu denli felaketlere sürükleyeceğini hiç düşünmemiştim belkide adım kadar emin olduğum halde aklıma getirmemiştim, belkide düşünmeyi dahi istememiştim sanki doğar doğmaz kulağıma okunan ezanın ardından bozulması mümkün olmayan bir büyü tesir etmişcesine... beni sevmemene benim bunu bilmeme hatta bu konuda emin olmama rağmen beni sana bağlayan neydi ? yıllardır cevabı aranan " sevgi neydi ? " sorusunun soyut, somut halde ete kemiğe bürünmüş hali miydim. çektiği duygusal acılardan anlamsızca haz duyup mutluluğu kaosta arayan hasta ruhlu bir pgibopat mıydım ? 17.yy' da kelamlarıyla aşıkların kalbinde yaralar açan bir divan şairinin şiirini okurken mest olmuş halde bir köşede sızmış divane iken devrin zaman makinalarıyla 20.yy ışınlanıp devrin ademoğullarının anlamsızlıkları arasında iki arada bir derede kalmış bi-çaremiydim...