Sabah olunca bizimkileri arayıp gelmelerini, yüzükleri ayarlamalarını söyleyecektim. Hastane odasında kız isteme olayını gerçekleştirecektik. O gece her şeyi kararlaştirdık. Hastanede nişanlanacaktık. Daha sonra nikah tarihi alıp resmen evlenecektik. Odasına bıraktım yarın buluşmak üzere ayrıldım. Çıkarken bana son kez sarıldı ve yanağımdan öptü. "iyi ki seni tanımışım, iyi ki varsın" dedi. "iyi ki ben seni tanımışım, seni tanımak için bu hastaneye düşmek kaderimde varmış" dedim.

Sabah uyanınca ilk iş bizimkileri aradım. Durumdan bahsettim. Oğlum sen ne saçmalıyorsun dediler. Ölüp gidicem şu hayatattan son günlerimde mutlu olmak benim hakkım değil mi dedim. Bir şey diyemediler, kabul ettiler. Konuştuktan sonra hemen sevdiceğimin yanına gitmek için odadan çıktım. Odasına gidince yoğun bakıma alındığını öğrendim. Hemen yoğun bakım tarafına koştum. Gözü yaşlı annesi oradaydı. Haberi vardı evlilik teklifimden, bana attığı bakıştan gözlerindeki çaresizlik okunuyordu. Akşama kadar kapısında bekledim. Bizimkiler yüzük almış, çiçek çikolata getirmişler. Onlar da benle birlikte çaresizce beklediler.

Akşam olduğunda doktor yoğun bakımdan çıktı. Hayat durdu. Doktor konuşmaya başladı, umudum tükendi. Doktorun her bir kelimesinde benim ömründen bir yıl eksildi. Bizimkilerin getirdiği çiçek doktorun sözleriyle adeta soldu. Cebimdeki yüzükler kimsesiz kaldı. Kızın annesi anneme sarılıp ağlamaya başladı. Doktor hastayı kaybettik dedi.

O öldü mü? Hayır. hayır. O ölmedi...
Ölmedi. Ben nefes aldıkça yaşamaya devam ediyor.