ertesi gün işte kahvaltıda yemekte heryerde onu düşündüm. mutsuz oldum lan binler çok üzüldüm. hayatımın amk diye kendi kendime isyan ettim.ki ben o kadar fakir geçen çocuklukluğuma bile isyan etmemiştim hiç
hiç bir taktan zevk almaz oldum.
kendi kendimi teselli etmeye çalıştım
lan olm gibtir et zaten yürümezdi bunda da bir hayır vardır diye ama nafile binler.
içimde derin bir nefes vardı o kadar derin nefes almama rağmen dışarı bir türlü çıkaramıyordum
ikinci gün oldu yine ses soluk yok.tam çöktüm amk
derken bir arkadaşım onu gördüğünü söyledi emin misin olm.o muydu lan sen sadece diskoda gördün hatırlıyon mu amk. dedim
evet kanka kesin oydu hastaneye eşimin doğumu için gittim o da yoğun bakımın ordaydı dedi.
5 6 kişi vardılar dedi
hemen çıktım yola. yarım saat sonra hastaneye vardım.
önce bakındım sağa sola yok
içeri girmeye yeltendim ama arkadaşın 5 6 kişi olduklarını söylediğini hatırladım
anası babası da vardır bu kim derlerse zor durumda kalmasın diye dışarda büfe tarzı bir yer vardı orda beklemeye karar verdim
1 saat civarı bekledim ama görünmedi hiç.
gitsem mi içeri mi girsem mi diye ikilemdeyken. bekle amk işin ne diye kendimi masada biraz daha oturmaya zorladım hep