Hayatım... Artık yoktu artık hiç bir şeyim yoktu.
Ama bir an içime bir ümit doğdu hayata devam etmeliydim. Gözlüğümü serçe parmağımla ittirip kafamı yukarı kaldırdım. Herkes benden kaçıyordu.Kim beni görürse eline telefonunu alıp hızlı hızlı yürüyordu.Tek servetim sol kolumdaki Rolex oyster perpetual ıma baktım saat gece 4:13 tü.Sol tarafımdaki park edilmiş camdan kendimi izlemeye başladım.Üstüm kan revan içindeydi.
O sıra kafama her şey dank etti.Kim olduğumu hatırladım. Arkamda bir polis arabasına yaşlı bir adam bir şeyler anlatıyordu.O sıra şöför koltuğundan nerdeyse 2 metre diyebileceğim bir adam indi.Ve bana
-Hey sen oradaki çabuk buraya gel(Sağ elini kemerindeki silaha zütürdü.)
Korkudan ne yapacağımı bilemiyordum