- Sadece 2 günlüğüne gidiyoruz Elif niye yapıyorsun böyle?
+ Sanki hiç gelmeyecek gibisin.
- Saçmalama senin için bile olsa gelcem tabiki.

Erhan ben Özge ve Elif çarşıda dolmuştan inmiş bize doğru yürüyorduk. Erhanı daha gelmeden bir köşeye çekip Elife göz kulak olması için uyarmıştım. Onun burada olması bu anlamda bana yarayacaktı. Elif elimi sıkı sıkı tutmuş, bırakmak istemiyor gibiydi. Annem çoktan hazırlanmıştı. Zaten yanımızda çok bi eşya zütürmeyecektik. Aradım ve annem aşağıya inecekti. Aklımın bir ucunda ise Yasemini de görsemiydim sorusu dönüp dolaşıyordu. Ama Elif burdayken olmazdı. Elif hala elimdeyken annem aşağı indi. Annem farketmeden elini bıraktım. Annemle tanıştırdım hepsini.

- Demek bakışları bana benzeyen, güzel gözlü kız sensin. Mocha çok bahsetti senden.
+ Evet efendim, bana da sürekli öyle diyor. Gözlerim sizinkilere benziyormuş.
- Evet öyle, onunkiler de babasının gözlerine benziyor bir bilsen.

Annem Elifle koyu sohbete dalmıştı ama gitmemiz gerekiyordu artık. Dolmuşa binip otogara gidecektik. Hep beraber yürüyorduk ve Elifin annemle muhabbeti devam ediyordu. Biraz benden biraz da babamdan konuşuyorlardı. ikisi de ara ara bana dönüp gülümsüyordu. O vakit bir kez daha farkettim gülmelerinin ne kadar benziyor olduğunu. Köşeyi dönerken Yaseminin sokağın başında bizi izlediğini gördüm. Gelememişti, belki de Elif var diye. Kendince uğurluyordu beni, ardımdan bakışlarıyla.