Ben oraya vardıktan 1-2 saat sonra Meryem uyandı . Doktorlar hemen odaya girdi filan. Bende camdan bakıyordum. Bana bi gülüşü vardı varya o an herşeyi unuttum. içimden seni asla yalnız bırakmıycam gibisinden şeyler diyordum. Doktorlardan izin alıp yanına gittim. Daha ailesinin durumunu bilmiyordu. Ben de bunu blmediğini bilmiyordum. Ve kızın yanında yanlışlıkla ondan bahsettim. Meryem , ağlamaya başlamıştı . Çok üzülmüştü. Onu tek tesellim seni asla yalnız bırakmayacağım demek olmuştu. Neyse işte bu olaydan annemle babama da bahsettim. Meryem hastaneden çıkınca artık bizde kalmaya başlamıştı. Hiç tanıdığı filan da mı yok tu diyeceksiniz. En yakını almanya 'da oturuyomuş . Ama araları iyi değilmiş o yüzden haber vermek istememişti. Günler geldi, geçti meryem artık ailesini iyice unutmaya başlayıp bizimkilerle arasını iyiden iyiye yapmıştı. Liseyi o benden 20 puan önde bitirmişti. Üni tercihini aynı yapmıştık. Sonuçların açıklandığı gün aynı okula çıkmıştık. Aslında şaşırmamıştık ama çok sevinmiştik. Günler gelip geçti. Üni 1-2-3-4 derken ordan da mezun olmuştuk. Ben Mimar olmuştum, onun çalışmasını istemediğimden dolayı o ev hanımı olmuştu . Kendimize bir ev aldık ve mutlu mesut yaşıyoruz...

Edit: Beyler tamamen kurgudur. Şukulayan elleriniz dert görmesin