2.5 yaşında geçirdiğim beyin kanaması sonucu kafamın yarısını kaplayan bi iz kaldı başımda. önemli mi değil arada baş ağrısı migrenden daha ağır tutuyor falan ama iyiyim. babam hep saçlarımı 3 e vururdu. (babası katı olan kardeşlerim bilir) ilk okulda "Ali ata bak" yazamadığım için daha 7 yaşımdayken onlarca kez dayak yemişimdir. bu 11 -12 yaşlarıma kadar sürdü. bana sınıftaki insanlar yaklaşmıyodu bile. başımdaki izden dolayı bana bi huur gibi bakıyodular. deli diyodular. hiç bi şekilde aileleri benimle muhattap olmalarına da izin vermiyodu açıkcası. tipim yoktu. züte benziyodum. şimdide bi taka benzediğim söylenemez sıradan bi insanım işte. bana en çok koyanda şuydu insanların kusurlarıyla alay edilmesi. kaza sonucu tüm toplumdan dışlandım anasını satayım. hani o herkesin toplandığı arka sıralar vardıya muhabbet edilen , ben oralara hiç gidemedim dıbına koyayım. aralarına almadılar beni. aga burayı bu yüzden seviyom la. aile gibisiniz amünüğüm. çok entrym yok prim yapmak istemem isterseniz cugulayın ama okuyan herkese teşekkür ederim beyler.

-siz siz olun kimsenin kusuruyla dalga geçmeyin bizimde kalbimiz var kaldırım taşı kan pompalamıyor dıbına koyum.

edit: eyv beyler sağolun adamsınız