O gün Muhammet abinin odasından çıktım, hastane koridorunda durdum duvara yaslandım. Gözlerimi karşı duvara, benim kaldığım odanın kapısının tam yanındaki afişe kitledim o tarafa doğru bakakaldım. Afişte ne yazdığından zerre haberim yok. Ben sadece oraya odaklandım çevremde olan bitenden haberim yok. 10-15 dk öyle kalmış olmayım. Lösemi kızın biri geldi bir şeyler dedi ama ne dediğinin farkında bile değilim. Elini baktığım yöne doğru sallayarak hey orda mısın? dedi. Ben anca farkettim bunu.

Bu kız kim tanımıyordum beyler. Ara sıra gördüğüm oluyordu kemoterapiye falan geliyordu heralde hiç konuşmadım daha önce. ilk gördüğümde bayağı acımıştım ama uzaktan. Saçı tüyü olmayan bir kız görünce tuhafınıza gidiyor haliyle. Bu beni afişe kitlenmiş görünce afiş dikkatini çekmiş. Afiş sağlık bakanlığının afişlerinden biriydi şu yazıyor üzerinde "Obeziteyle mücadele ediyoruz, porsiyonları küçültüyoruz". Kız dedi takma kafana bu kadar, azıcık göbekten bir şey olmaz. Ulan dedim ne diyorsun? Daldın gittin afişe bakarak takma kafana diyorum dedi. Ulan benim o ana kadarki umut kaynağım, yaşama sevincim öz abimmiş gibi sevdiğim Muhammet abim ölmüş, olayın şokundayım, kızın dediğine bak. Tutamadım kendimi ne mal mal konuşuyorsun kızım sen? dedim buna. Beyler kız çok bozuldu lan o an farkında değildim ama harbiden ayıp ettim. Hiç bir şey demeden gitti. Belli ki o da yaşam mücadelesi veriyor, onun da hastane ruhunu karartıyor ben gibi. O da canı sıkıldı da benim gibi diğer hastalarla muhabbet etmek istedi sadece..