Beyler anam babam arada refakatçı kalmaya geliyor ama ben onların hastanede durmasını istemiyorum, geri gönderiyorum eve. Çocuk değiliz ki başımızda anamızı babamızı bekletelim. Tabi ben istemiyorum onların yanımda kalmasını ama kaldıkları zaman da çok mutlu oluyorum yalan yok. Hastanedekilerden de kafa dengi adam bulmak zor. Çoğu zaten yaşlı adamlar. Nerelisinden başlar muhabbet konunun ne zaman değiştiğini bile anlamadan kendimi adamın torununun okuduğu okuldaki hocanın adaletsiz sınav kağıdı puanlamasında bulurum. He dayı hee senin torun aslında çok zeki ama şerefsiz hocalar onu bilerek bırakıyor.

Yine de yaşlı dayıları terslemiyorum beyler adamın derdi benden çoktur Allah bilir. Benim çaresizliğimin benzeri onlarda da var ve üstüne üstlük onların evlatlar-torunlar falan bakmadığı oluyor. Katmerli dert onlarınki. Hele huzurevlerindeki yaşlıları falan imkanınız varsa ziyaret edin beyler sizin için önemsiz gibi görünebilir ama onlar için büyük bir şey.

Konu yaşlılardan açılmışken beyler bir Tevfik amca vardı, hikayesi benden acıklı adamın. Küçükken belinde omurgasına yakın tümör çıkmış. Eski zaman ama yine de zamanında müdahale edebilmişler. Ama belindeki tümör ameliyatla alınırken adamın sinirleri zedelenmiş. 6 yaşından beri bacakları tutmuyor adamın. 11 yaşına kadar annesi bakmış, her işine koşturmuş, yemeğine, giydirmesine, tuvaletine. Ama 11 yaşında annesi yeter artık bıktım demiş. Babasını ve bunu terketmiş. O zamandan beri adam hayatına devam ediyor beyler. En az 60 yaşında adam. 6 yaşından beri yürüyemiyor, okula falan da göndermemişler. Ulan ne hayatlar var be..