kulenin etrafında dolanıyorum salak gibi , düşünüyorum ben ne tak yiyecem diye.
o zaman tüm gücümle bağırmak istedim beyler , hiç bi zaman yaşamak istemediğim çaresizlik duygusuna karşı.
oturdum bir kaldırım kenarına etraftaki insanları izliyorum.
farkında olmasalar da ne kadar güzel hayatları vardı , mutluydular.
etrafı gözetlerken gözüme bir köşeye sinmiş , eski püskü kıyafetler giymiş , elini insanlara açmış bekleyen birini gördüm beyler.
sonra yoldan geçen şık giyimli birisi , elini açmış bekleyen adama cebinin sanırsam en derin köşesinden çıkardığı ufak bir miktar parayı uzattı. duyamıyordum ama teşekkür ettiğine emindim.
ben niye aynısını yapmıyordum , bu kadar kolay mıydı yani?
elimi açıp öğlene kadar beklerdim , sonra uğur abinin atölyesine giderdim.
hiç unutmuyorum saat 10'dan 12:30'a kadar bekledim , tek kuruş alamadım.
yoldan geçenleri seyrettim hep , mutlu insanları.
gittim uğur abinin yanına. 7'ye kadar durdum orda , eve gittim.
yine dolu gözlerle karşıladı annem. artık merak etmiyordum nedenini , ya da bilmek istemiyordum
bilmeye korkuyordum belki de.
günler günleri kovaladı.
ta ki birgün 30-40'lı yaşlarında bir adam yanıma çöküp oturana kadar.