Hikayenin ilk entrysinde yazmıştım. Bilmem hatırlayanınız oldu mu? 'Muhtemel bir kadın bir adamın yokluğunda hayatına başka eş değer bir şey bulmak istemeyebilir.' diye. Kendi hikayesini kurgulamış ve içerisinde bunu yaşayan bir kadın. Hem de gerçek olmamış bir adam. Ve bu adamın yokluğunda başka eşdeğer bir şey bulmak istememiş. Okuduğum kağıda bir kaç damla göz yaşım değince güneşin son ışıklarının yavaş yavaş kaybolduğunu gördüm. Camel sigaramdan çıkarıp yaktım. Çakmağımda Elifin nefesi, elimde Yaseminin mektubu hüzne yakalanmıştım.

Eve geldiğimde annem yemek hazırlamıştı. Beraber soframızı kurduk yine. Babamın karşısına oturdum ben, bakışlarımla olanları anlattım. Buğulu bakışlarını izledim babamın. Tüm imkansızlıklara kapı komşu, babama okuttum mektubumu.

https://www.youtube.com/watch?v=WuTsbwIvmvE