diyeceğim o ki...

eğer üç büyük dinden birine inanıyorsan, senin için orada olan bir "duvar" her zaman var değil mi? zor zamanlarında dayanıp soluklanacağın, gördüğünde içini güçle dolduran bir duvar.
yalnızken ve saçma bir hata yapmak üzereyken gözlerini üzerinde hissettiğinde seni vazgeçirebilecek bir gerçek. peki bir dine inanmıyorsan, yalnızsan, zor zamanlarında döndüğün kimin var? sevdiğin bir başkası varsa eğer, o gittiğinde ne yapacaksın? hayat bu, insanlar ölürler, insanlar değişirler, insanlar arkadan vururlar. tek bir yol yok, bir çok yol var.

neden güveneceğimiz kişi kendimiz olamıyoruz? yaptığımız herşeyi; düşünce şeklimizi, isteklerimizi, duygularımızı yönlendirip değiştirecek güç sadece içimizde olduğu halde neden kontrol edemiyoruz? neden "ben, ben yeterim" diyemiyoruz, öyle olduğu halde?