Katil olamazdım, bunu... Bunu yapamazdım... Ayrıca... Bilemiyordum, aklımda onlarca düşünce ve onlarca tahmin vardı. Ben bu adamı öldürürsem zaten peşimi bırakmayacaktı, beni iliğime kadar sömüre peşindeydi, aptal değildim. Plan yapmak lazım, ama ne? Nasıl?
'Orhaaan? Kim geldi?'
'Kurye', yanıma sekerek gelip 'Bu elindeki ne?' diye sordu, 'Karşıdaki komşuya gelmiş, evde olmayınca bize bıraktılar.' (yersen) yüzüme aptal aptal bakarak 'iyi de karşıda komşumuz yok ki bizim?' (yedim, ama neyi?) Bir an duraksadım, belki bir andan fazla duraksadım ama aklıma basit bir yalan gelmişti bile 'kuryeyi net dinlemedim, belki üst komşunun falandır.' diye geçiştirdim. Tamam o zaman diyip kahve yapmaya gitti, yorulmuşumdur diyeymiş. Düşünme işini rafa kaldırıp Elif'le ilgilenmeye karar verdim, çok boşlamıştım, evde canı bariz sıkılıyordu ama bana belli etmemeye çalışıyordu. Bir ara telefondan o salak oyunlardan birini yükleyip güya daha ilk bölümden bulmaca oyununu yapamadım diye bana getirmişti.
Elif elinde kahvelerle yüzünde güller açarak bana doğtu geldi ve dizlerini bükerek kahvemi gelin edasıyla ikram etti, teşekkür edip kahveyi aldım. Yanıma oturup 'Belki saçma gelicek ama seni çok özledim, tamam aynı evdeyiz ama yined-' bende seni özledim diye kestirip attım. Zaman durdu, dudaklarımız netleşti.