Sabah oldu, kalktığım gibi sarıldım bilgisayara. Yarım açılan gözlerimle girdim feyse. istediğim olmuştu, kabul etmişti. Bilirsiniz, facebook bundan 3 sene öncesi falan daha bir popülerdi. Hemen bir şekilde iş atmam gerekliydi. Böyle en eski paylaştığı gönderileri falan beğendim neyse. Aklımda çarşıya çıkmak vardı belki denk gelirdik. Kahvaltı falan halletim attım kendimi dışarı. Çarşıdaydım, boş boş her caddeyi geziyordum. Bir yandan elim hep bir heyecanla telefonda, belki oda hani birşeyimi beğenir diye umuda bak amk. Öyle dolaşırken ana sayfama bunun paylaşımı düştü Şunla, bunla, şu kafede diye. Gözlerim parladı, yol almaya başladım olduğu kafeye doğru. Çıktım merdivenlerden, en orta koltukta arkadaşlarıyla kahkahalar atarak muabbet ediyor. Midem yanmaya başladı, elim ayağım kesildi. Ulan bir insan böyle gülebilir mi? Yanından sarhoş adımlarla geçerek bir arka masaya oturdum. Cebimdeki parada sıkıntılı, taş çatlasın 2-3 çay param var cebimde. Ayrıntıları hiç düşünmedim verdim siparişi. Bir yandan da tutulduğum kızın arkadaşlarıyla olan muabbetine tanık oluyorum. Gözde arkadaşlarına Yarın doğum günüm var ne aldınız bakalım bana diyerek şakayla karışık arkadaşlarına iş atmıştı. Bende fırsattan istifade bütün detayları, parti yerini öğrenmiştim.