Sevdiği için canına kıyan bir dostumun mezarına gittim. Neyse öyle kırdım dizlerimi otları temizliyorum, ses geliyor, bir erkek sesi. Bir mezar başında koymuş başını toprağa, acıdan kıvranıyor. Tutamadım kendimi yanına doğru gitti ayaklarım. Eğildim hafiften omuzuna dokundum. Kafasını çevirip öyle bir baktı ki o saliseler içinde boğazıma bir yumruk oturdu. "Su ister misin" diye sordum. Başını sağa sola salladı hayır diyerek. Birşey diyemedim. Yanına oturdum. Ben sormadan söze girdi. "Annem; kanserdi." Hüzünlü bir ses tonu vardı titriyordu kelimeler sallantıda. O gün hiç onun yanından ayrılmadım. Ayrılamadım. Kalbim el vermedi. Anne acısı nedir bilemem ama o çocuğun gözünden belliydi canı çok yandığı. Tam 3 sene yanındaydım. Bana hep "Annem gibisin" diyordu. Hasta olduğunda hastaneye gitmiyor beni çağırıyor "benim ilacım sensin" diyordu. Her gün mutlaka annesinin mezarına gidip toprak alıyordu, kavanoza koyuyordu "annem kokuyor" diyordu. Şimdi 16 gün oldu umudumu kaybedeli. Alışılmıyor. onu çok özlüyorum. O olay gününün sabahı yanımdaydı. Bir cafeye gittik daha sonra, hep yanıma otururdu, bu sefer karşımdaydı. Çok suskun biriydi ama güldüğü zaman yüzünde tebessüm oluşmaması imkansızdı. Karşıma oturdu gülümsedi, belliydi zoraki bir gülümsemeydi onu tanırım. Bilmiyordum son görüşüm olduğunu. Ben konuştum o dinledi çok suskundu. Evime bıraktı beni yol boyunca elimi sımsıkı tuttu hiç bırakmadı. Kapının önünde öptüm yanağından apartmana girecekti, tuttu kolumdan sımsıkı sarıldı. Beni sevdiğini söyledi tam üç defa. Ben bilmiyordum işte. Gülümsedi öptü ve gitti. Eve gitti mesaj attı duşa gireceğim diye. Tamam dedim, bekledim ben, çok uzun sürdü saatlerce bekledim. Akşam arıyorum onu cevap yok, uyudu sandım fakat o kadar saat uyumazdı biliyorum. Abisini aradım eve geçeceğini söyledi. Bekledim, sonra uzun süre abisi dönmedi. Aradım dayanamadım. Ağlıyordu, içimde bir sızı hissettim. iyi misiniz dedim ne olduğunu sordum cevap veremiyordu. Sonra Umut dedi devdıbını getirmedi. Evi 10 dakikalık mesafeydi, nasıl gittiğimi hatırlamıyorum. Kapının önü kalabalık. Ellerim ayaklarım tutmaz oldu. Hayır olmaz dedim, umut bu! Bir şey olmaz dedim. Sonrası yarım yamalak, parça parça. Odasında bir şarkı sürekli çalan. duvarlar kan. Yerde siyah bir tulum içinde o. Abisi bana bi kavanoz verdi. Umut abisine "eğer birşey olursa bunu Özlem'e ver" demiş. Üzerinde "Annem gibisin" yazıyordu. Ben o zaman anladım bana hep neden "Annem gibisin" dediğini. Bunu sizinle paylaşmak istedim, nedeni şu ki o hüznü hissederseniz bu dünyada mutlu son olmadığını anlarsınız. insanlar kendi hayatına kıyıyor. Kimi çok sevmekten, kimi sevilmemekten. Kimi ise bizim görmezden geldiğimiz hüzünlerinden, dertlerden sıkıntılardan. Yarın geç olabilir. Bir kalbin olduğunu hatırla.