Beyler biliyorsunuz ya da bilmiyorsunuz 8 temmuzda oturduğum şehri sessizce terk etmiştim. Olayı anlattığım başlık "Gidiyorum beyler buralardan" (telefondan girdiğim için Bkz. ekleyemedim)

Ne hissettiğimi tam olarak anlayamıyorum aslında. Kıza karşı olan hislerimi sorgulayamıyorum pek. Çünkü aileme karşı duyduğum suçluluktan dolayı kızı düşünmeye pek fırsatım olmuyor. Anacığım ne haldedir kim bilir. Telefon numaramı değiştirdim. Sadece Muğla'ya doğru giderken yolda annemi arayıp "Ben iyiyim. Merak etme anne" deyip telefonu kapattım, hattı çöpe attım. Gönül isterdi ki böyle olmasın ama yapacak bir şey yok.

Aklımda ileriye yönelik planlarım var beyler. Ama kesinlikle memleketime dönmek gibi bir planım yok. Onu görüp her şeyi mahvetmeye niyetim yok çünkü. iyi bir iş buldum. Burada düzenimi tamamen kurup, güzel bir eve taşınabilirsem annemi arayıp onlara buraya gelmelerini söyleyeceğim. Ailemle birlikte yeni hayatıma devam edeceğim.

Size şimdi sakın benim gibi olmayın filan demeyeceğim. Sadece, eğer bir gün evinizi, şehrinizi terk ederseniz benim gibi, ailenizden ne olursa olsun vazgeçmeyin. Bırakın kız orada mutlu olsun, siz de ailenizle başka bir yerde...

Tavsiyelerinizi bekliyorum.