Ne kadar üzülsende, intiharın eşiğine gelsen belki de; gözünden bir damla yaş getirememek... Bundan 4 ay önce hayatıma giren insan, kim ne derse desin benim gözümde en mükemmeli oydu. Ondan önce o kadar kötü durumdaydım ki... Maddi durumu çok iyi olmadığı için beni zorluklarla okutan aileme sınıfta kaldığımı söyleyemediğim zamanlardaydım. Bi yandan da yalnızlık sanki ringde en büyük düşmanı benmişim gibi ardarda indiriyordu darbelerini vücuduma. Tam artık sonlara doğru geldiğimi farkettiğimde sigarayla tanıştım. Ondan önce sigaraya o kadar karşı o kadar nefret dolu biriyken, beni tanıyan insanlara kıyamet mi daha önce kopar yoksa goethe sigaraya mı başlar diye sorsanız kuşkusuz kıyamet diyecekleri biriyken yavaş yavaş bir iki derken sigaraya da başladım. Bi nebze iyi geliyordu azaltıyordu yalnızlığımın soğukluğunu. Yine de kurtulamamıştım tamamen. Yine bir gün iyice dibe battığımı farkettiğimde O;nunla tanıştım. Beni dinliyordu yanımdaydı sevdiğini hissedebiliyordum. Onun da acısı vardı. Birbirimize uzun geçen bir süre sonunda bağlandık. Ama uzun sürmedi yavaş yavaş kaybetti heyecanını aramızdaki o sevgi. Ve iki saat önce bitti. Zaten çok da iyi gitmiyordu ya neyse. Şimdi o eski halime yavaş yavaş döneceğim, yalnızlığın bana ufak ufak sırıtmaya başladığı günler yaklaşıyor. Ne bir arkadaşım, ne başka birşey olmayacak yanımda. Ben dibe doğru tekrar çekiliyorum ve elimdense hiçbirşey gelmiyor. Bunları biliyorken insanın gözünden iki damla dahi olsa yaş gelmemesi. Yıllar önce kendime bi söz vermiştim başka biri beni böyle yalnızlığa terkettiğinde, bir kez daha ağlamayacağım. Ama olmuyor beyler bilmediğim bi şekilde bunu artık istemiyorum. içimde biriktiğini hissettiğim şeyler varken artık hüngür hüngür ağlamak istiyorken tek damla yaş dökemiyorum. Belliki ben tekrar o eski günlere geri dönüyorum. Kim bilir, belki bir gün sonsuza dek inaktif olacağım, adımı bile hatırlamayacak kimse. Bir nefes eksilecek bu dünyadan ama kimse farketmeyecek bile...