Hiç sormadan yanımıza gelip oturdu Elif. Özge biraz huysuzlanmışsa da bizim aldırış etmediğimizi görünce bi çare oturdu. Normalde çok sessiz bir insan değilimdir. Ama Elif geldiği andan itibaren ağzımı bıçak açmadı deyim yerindeyse. Erhan üniversiteye gelirkenki heyecanından konu açıp konuşmaya başladı. Biz dinliyorduk. Ben Erhandan daha çok Elifin kalbinin sesini duymaya çalışıyordum. Sonra onlarda konuşmaya başladılar. Özge geride bıraktığı ailesinden filan bahsetmeye başladı. Ne bileyim işte babasının ona çok düşkün olduğundan filan. Benim yabancı olduğum konular yani.

Elif yurda yerleşme sıkıntısını paylaşıyordu bizimle. Ben hayranlıkla onu izliyordum. O da sanki benim onun bakışlarındaki sırrı keşfettiğimi anlamış gibi kaçırıyordu sürekli bakışlarını. Sigaram bitti. Hepsi benim bir şeyler söyleyeceğimi beklerken ben ayağa kalktım.

- Annem evde yalnız, benim gitmem lazım.

Elifin burada bana bakışını görmeniz lazımdı beyler. Babasızlığımı anlamışçasına, bir anne şefkatiyle bakıyordu bana. Annem gibi bakıyordu.