Bu yazıyı yazarken bile ağlıyorum lan. Niye kendimi böyle görüyorum biliyomusunuz çünkü ben 5 yaşındayken kardeşimi balkondan atmışım. Dayanamıyorum be beyler dayanamıyorum , küçüklük resmini cüzdanıma koydum her baktığımda ağlıyorum ulan. Ben kız giberken , arkadaşlarımla gezerken , burda entry yazarken o arafta hiç yaşamadığı hayatı dolaşıyor olacak. Hep kardeşim olsun isterdim , bu olayıda geçen sene şansa öğrendim konuşulurken. Şimdi babamın nasıl bana dokunurken canını acıdığını hissediyorum. Beyler herşeyi geçtim ben diğer tarafta bunun hesabını nasıl vericem. Neden abi neden dediğinde ne dicem lan. Beyler intihar etmeyi bile düşünüyorum nolur bana bi çıkış yolu gösterin