köpeğin son havlamasıyla birlikte mezarlığa gitmeye karar verdim. bu sefer kararlıydım ve mesarlığa doğru yürüdüm. zaten yakındı mezarlık ev ile arasında fazla mesafe yoktu. bitişik sayılırdı hatta. mezarlığın önüne geldim kapı kapalıydı 1,5 metre kadar taştan duvar vardı. bilirsiniz köydeki duvarları taş taş üstüne koyup yapıyorlar. işte ayaklarımı bu aralıklara koya koya duvarı tırmandım ve mezarlığa girdim.

köpeğin havlamasını tekrar duydum ve daha net geliyordu artık. inlere cinlere hayaletlere perilere inanmayan ben, resmen deliler gibi korkuyordum. şimdi düşünüyorumda meraktan taku takuna giden amerika sinemalarındaki mallar gibiymişim amk. resmen kendi ecelime doğru yürüyordum.