Çok küçükken mahallede top oynamaktan başka gibe yaramadığım zamanlarda arkadaşların çağırmasıyla evden bi hışımla kendimi atıyodum ve kapıdan çıkıp kapıyı sertçe kapatıyodum ki beni çok seven, sırf benimle biraz daha oynayabilmek için arkamdan koşan, belki de çok küçük olduğu için dur bile diyemeyen ama o minicik elleriyle kapıyı tutmaya çalışan kız kardeşimin parmakları kapıya sıkışmıştı ve anında kan toplamış mosmor olmuştu. Bense aklı gibinde bile olmayan bense arkama bile bakmadan top oynamaya gitmiştim o ağlama seslerini duya duya. Aslında fazla üzülmüş olduğumdan dolayı kaçmışım heralde diyorum şimdilerde o an için. Ama nasıl utanıyorum nasıl üzülüyorum bir ben bir Allah biliyo. Affetsin.