Ertesi gün öğle saatlerinde uyandım. Uyanır uyanmaz aklıma yine Erkan geldi ve moralim alt üst oldu. Önceden canımdan çok sevdiğim arkadaşım şimdi düşmanım gibiydi. O gün akşama kadar dışarıda dolaştım. Artık işe başlayacaktım, üzerimde stres ve heyecen vardı. Uyku tutmadığı için geç saatlere kadar televizyon izledim sonra da uyudum. Sabah erkenden kalkıp çalışacağım dükkana gittim. Henüz açık değildi. Dükkanın sahibi olan Murat abinin gelmesini bekledim. Murat abi değişik bir insandı. Pek konuşmazdı. Yaklaşık yarım saat sonra Murat abi geldi, günaydınlaştık ve içeri girdik. içerisi bir berber dükkanına göre fazla büyüktü. içeride siyah bir kapı vardı. Murat abi yapmam gereken şeyleri anlatırken ben sürekli o siyah kapıya bakıyordum. Murat abi sustu ve benim ona bakmamı bekledi, ona baktığımda kaşlarını çatmış gözlerimin içine bakıyordu. Gözlerinin içine bakmaktan çekinip başımı aşağıya eğdim. Sakin bir şekilde o gördüğün kapıya dokunmak yok dedi. Ve omzuma elini koyarak hadi bakalım işe aynaları silmekle başla deyip gülümsedi. Murat abiden korkmaya başlamıştım...