Eylül ayının onbeşinci günü sabah saat dokuzdu. Onu ilk kez gördüm ogün. ilk görüşte dikkat çeken biri değildi. Hatta güzel bile sayılmazdı. Yavaş ve ciddi bir üslüpla konuşurdu. 17 yaşındaydım ve birkez daha aşık oluyordum sanırım. Ancak bu sefer çok farklıydı herşey. Daha farklı hissediyordum bu kez. Mesela ilk defa gördüğüm bir kıza selam vermiştim. Bu Bertie karakterini Jessica Nichols'un canlandırdığını öğrenmek kadar inanılmaz birşeydi benim için. Benden sonra ilk o gelirdi sınıfa ve günaydın derdi her sabah istisnasız.. Tek kelime.. Günaydın. Bazen öyle manalı gelirdi ki.. Bazen öyle uzun cümleler kurmaya gerek yoktu. Tek kelime yetiyordu günlerce Mutlu etmeye beni.
Kısmen kısa boyluydu, saçları kumral ve at kuyruğu.. Hafif çıkık elmacık kemiği.. Jim Carry'nin 'Me Myself and irene filminin sonunda kendisine yaptırdığı çene gibi bir çenesi vardı.. Neden aşık oldum ona bilmiyorum sanırım beni çeken başka birşey vardı... Galiba bana sürekli günaydın diyen ilk insan o olduğu içindi bütün yaşadıklarım.. Bilmiyorum çok tuhaf..