Gün geçtikcede artıyordu bu nefret. Sanki benden uzaklaştırıyordu Ece'yi.Ama Ece bunun farkında değildi neredeyse görüşemiyorduk bile baş başa mesajlarımızı da okuyordu.En sonunda Ece'yle konuşmaya karar verdim ve okulda çektim kenara,
"Ece bak seni seviyorum biliyorsun ama bu Derya her şeye karışıyor, ayrılmıyor peşimizden. Tamam istiyorum arkadaşlarının olmasını ama bu şekilde değil".Şaşırmış bir şekilde cevap verdi,
"Hayır Derya asla öyle bir şey yapmaz. Kız lise boyunca yalnızmış hep dışlanmış, Nolur biraz anlayış göstersen. Seviyorum seni ve kimse de ayıramaz bizi ikimiz dışında" dedi ve elimi tuttup öptü beni.
"Peki öyle olsun" dedim. Mutlulukla zıpladı ve,
"Teşekkür ederim hayatım" dedi ve gitti. Vardı bu kızda bir şeyler Ece masumdu. Görmemiş olabilirdi fakat ben görmüştüm bana bakışları bile farklıydı. Gibicek gibi bakıyordu bana.