1990 dolaylarında doğduğum söylenir ailem içinde.Ben şahsen teyit etme şansına erişemedim.Bu sefer gün çok güzelmiş diğer günlerimin aksine. Güneş bugün daha bi doğudan doğup daha da batıdan batmış. Keçiler hiç bugün babama sorun çıkarmamış.Her gece umutla eve dönermiş mavi gözleriyle babam. Acaba oğlum geldimi dünyaya diye. Oysa annemde babam kadar mavi bakarmış o zamanlar.Ben yine bu şerefe nail olamadım. Göremedim deniz mavisi gözleri.Ama babam hep kibir yaparmış kendi kendine.Hep daha mavi daha mavi demiş.Çünkü kahverengiden korkarmış o genç yaştaki köy delikanlısı. Kahverengi ona kötü şeyler anlatmış zamanında. Kahverengi bakan ona zamanında kötü şeyler yaşatmış. Geceye doğru bir ses çıkmış tahta köy evinden.Bir bebek ağlıyor. Gözlerini açmış. Kahverengi bakmış. Bakmış ki babama bakmış kahverengi.O an işte ağlaması kesilmiş derler. Babam o an bitti derler.2. defa ölmüştü babam. Mavi bakan gözler solmuştu durgun bakıyordu. Kanlar içindeydi o sarı yatak. Kahverengi gözlerin yerini mavi gözler almıştı.Kan kaybından ölmüş dediler annemi. Köyün ebesi hayatımda bu kadar zorlu bir doğum yapmadım demişti.Çıkmamışım.Çıkmak istememişim sanki kaderimi bilircesine.Ama bir mavi göze kıymış benim gibik küçük canım. Hemde hiç istemeden.