sene 2008. askerden dönmüştüm. (askerde zaten pgibolojim bozulmuştu tertip dediğim devre dediğim dost dediğim arkadaşlarım yanı başımda can vermişti. Beni en çok yaralayan zaman pusuya düştüğümüzde ölen arkadaşlarımdan kendime siper yapmak zorunda oluşumdu teröristlere cephane kazandırmamak için hepsinin silahını kendi siperime taşımıştım o sırada omzumu bir kurşun sıyırmış ama ben silahları toplayıp mevzime çekildiğimde fark ettim neyse). O pgibolojiyi atlatmak için kafa dağıtmaya her akşam dışardaydım. Gitmeyip uyuduğum akşamlar kabuslar görüyordum yanımda ölen kan kardeşlerimi görüyordum. Uyumaya korkmaya başlamıştım. Bir akşam yine dışarda içiyordum mahalle arkadaşlarımla. Tam ikinci şişe rakı söylediğimzde yan masaya 4 lü bir kız grubu oturdu. Önceden çok önemsemedim. ama izlendiğimizi hissediyordum. kafamı yeniden arkadaşlarıma çevirdim. arkadaşlarıma askerden geldikten sonra olanları anlattığımda sağ olsunlar konuyu bir daha askerliğe getirmediler. o yüzden hep taşak muhabbet oluyor benim gülmemi istiyorlar. Devam ediyimmi okurmusunuz.