istanbul'da. istanbul kavuşturdu bizi. Tam tdıbına 4 yıl sonra. Artık kardeşim yürüyebiliyordu. Bazı şeylerde hala bize ihtiyacı vardı ama kendi işini kendi halledebiliyordu. Ben ise beşiktaşda özel bir hastanede iyi bir maaşla bir pgibologun asistanıydım. Her gün olduğum gibi bindim kadıköy beşiktaş vapuruna. Denizi izliyorum. Hayat kısa deniz güzeldi. Birden görüş açıma bozuk salgalı kahve saçlar girdi. Daha sonra büyük bir merakla etrafını gözleyen donuk yeşil gözler. O gözler daha sonra benim gözlerimle buluştu. Dondum kaldım. Ellerim yine titriyordu. Değişen tek şey benim saç kesimim onun ise makyajıydı. Yine siyah bir takım giymişti. içimde hissettiğim o duygu ve o heyecan yine aynıydı. Gülümsedi. Ve bana doğru yürümeye başladı. Kader bizi yine birleştirmişti. Onun yeşil gözlerini tekrar görme fırsatı vermişti bana. Ve şimdi yanıma geliyordu. Aynı gülümseme, tek kaşın havaya kalkışı. Ortaya çıkan gamzeler. Huysuz bir yüz ifadesi.