Aşılabilir birşey değildi. Ama aşmak zorundaydık. Atlatmak zorundaydık. Sabah uyandığımda annem arıyordu. Açamadım. Birkaç dakika sonra Uğur bey aradı. Yine açamadım. Gözlerim dolu dolu Kaya için kahvaltı hazırladım. iyileşmek zorundaydık. Kaya boynuma sarıldı ve günaydın dedi. Masaya oturdu. Ağladığımı görünce gözlerini benden kaçırdı. Gözümden akan bir damla yaş sonrası elini masaya vurdu ve beni güçsüzleştirme diye bağırdı. Başımı salladım. Gözyaşlarımı sildim. Sessizce kahvaltı etmeye başladık. Fakat olanlar. Doktor gitmişti. Ne kaya'nın ailesinin ne de benim ailemin haberi vardı olanlardan. Doktorun ayrıldığını ve artık ona ihtiyacımız kalmadığını söylemiştik. Bir anda masadan kalktı ve odasına koştu. Koşarak arkasından gittim. Odasını kilitlemişti. Kapıya yüklenip açtım. Yatak örtüsünü üstüne örtmüş ağlıyordu. Terlemişti. Örtüsünü açtım ve alnından öptüm. Biraz almam gerekiyor diye inledi.