6 Ocak ^ saat: 16 ^ Abdullahın Evi

içeri girer girmez Abdullahın evinin in-cin hali gözümüze çarptı. Alnının hemen üzerindeki pansuman ve kolundaki morluklar bizde endişe uyandırmıştı. Anlatmaya başladı. Meraklı gözlerle onu izliyorduk. Heyecanımız bir an olsun dinmedi.

Neslihanı evine bıraktıkları gece Emrahlarla ayrılmışlar. Abdullah hem Neslihana yakın olmak için hem de aklında kalanlarla onunla konuşmak için yalnız kalmayı istemiş. Emrah ile Elifte buna razı gelmişler. Abdullah Neslihanla konuşup onu eve bıraktıktan hemen sonra benim de başıma geldiği gibi zamansız bir darbe alıp yere düşmüş. Anlattığına göre kendini kaybetmemiş hemen . Onunda gördüğü bir karartıdan başka bir şey değilmiş. Sonra zar zor atmış kendini eve. Biraz halsizlik biraz da çekinme sebebiyle bize de haber vermek istememiş.

- lan oğlum bize de haber vermeyeceksin de kime haber vereceksin?
+ abi anlattım işte gelme üzerime
- çok ayıp ettin ama haberin Olsun

Emrahla biraz veryansın ettikten sonra yavaş yavaş kalkmaya koyulduk. Kızlar evde yalnızlardı Betül Elifle son olanlardan sonra rahat durmazdı hem. Bizi habersiz bırakmamasını tembihleyip çıktık evden.

- Polise mi gitsek Manço
+ yok Emrah daha değil. Polise gidersek ailelerimizin de haberi olur. Bu hiç iyi olmaz bizim için . Biraz daha bekleyelim. Çıkar kokusu.

Eve geldiğimizde kızlar oturuyorlardı. Betül sessiz sakin bana doğru yürüdü.

- Apodan haber var mı ?
+ Anlatırım sonra size.
- eve bırakır misin beni? Geç oldu baya
+ tamam çıkalım hadi.