genç kardeşlerim. 46 yaşında işinde gücünde bir abinizim. şu sıralar biraz sıkıntılı bir dönemden geçiyorum. dert anlatacak derman isteyecek kadar samimi pek dostum yok. bir oğlum var o da.. neyse anlatacağım zaten. ben de içimi dökmek için sizlerle konuşmaya karar verdim. 95 senesinde ayla ile tanıştım. ömrumuzun ortasında tanıştık zor bulduk birbirimizi. 97 senesinde evlendik. 2002 de bir oğlumuz oldu. şimdi 12,5 yaşında falan. benim için herşeyin güzel gittiği zamanlar. eşimin yurtdışında kariyer imkanı bulmasıyla sıkıntılarım başladı.5 senelik bir teklif aldı eşim geçen yıl. bunun üstesinden gelinir yaşayanlariniz çevresinde yaşayan birileri olan mutlaka vardır bu durumu. sevgi herşeyi aşar diye düşündük biz aylayla önümüze çıkan her zorlukta. eşim kanadaya gitti 6 ay kadar önce. ama hayatı yaşanmaz yapan oğlumun bu durumu kaldırmaması oldu. annesi gidince zihinsel bazı problemler başladı bizim oğlanda. bunun zirve noktası 2ay önce bana annem öldü biliyorum demesi oldu. anlatiyorum ama sanki beyni yok olmuş gibi oğlum hiç tepki vermiyor. 10 dk geçmeden yine annem öldü diye başlıyor. arada bi kaç kitap okuyorum o da işle alakalı yoksa nefret ederim anasını satayım. ben kitap. okuyunca ağlıyor mal. onlarca arkadaşı var her gün gelip çağırırlar senelerdir mahallede oynayan çocuk benim annem yok arakdaşım da yok gidin demeye başladı. e çocuklarda bizim malla takılmiyor artık. 2 aydır doktora gidiyoruz. geçen çarşamba son seans dedi doktor. Bu çocuğa birşeyler vermek zor çünkü zekasal bazı ciddi problemleri var dedi. sigara falan içiyor yan oda da benden saklandığını sanıyor mal. bende birşey diyemiyorum doktor sert davranmayın dedi.ne yapacağımı bilemez haldeyim. uzun oldu affola gençler. iyi günler herkese