15 Şubat ^ saat: 15 ^ Mezarlık

Bir gün boyunca adli tıp raporunu bekledikten sonra bugün Neslihanın defni için izin verildi. Öğrenebildiğimiz kadarıyla katili ardında çok fazla bir iz bırakmamıştı. Ailesinin Neslihanı Morg odasında o halde gördükten sonraki ağıtları hala kulaklarımda. Onlarla beraber biz de geldik Neslinin memleketine. Bugün hüzün soğuğa karışmış ve kemiklerimize işlemeye devam ediyordu. O müthiş güzelliğiyle birazdan defnedilecekti Neslihan. Abdullah bir zamanlar hoşlandığı sonrasında kısa bir süre de olsa sevgili olduğu kızın arkasından ayrılık gözyaşları dökmeye devam ediyordu. Betül gelmemesi için ısrar etsem de bizimle beraber gelmişti. Gözleri ağlamaktan halsiz düşmüş, gözpınarları kurumaya başlamıştı. Kolumdan tek an dahi çıkmadı. Bu üşüten soğuk dudaklarını beyazlatmıştı. Sessizliğini bozup konuşmaya başladı;

-Ona yazılan not yerine geldi. Sıra ben de mi şimdi?
+ Sacmalama ben yanındayım senin. Korkma, sakın korkma.

Her ne kadar böyle desem de ona mani olamayacağımı biliyordum. Benim aklıma da kötü düşünceler gelmiyor değildi.

Az sonra Neslihan toprağa verildi. Abdullahı teselli edici söylenecek tek bir söz yoktu. Ne desem yersiz olacaktı. Şimdi bütün kelimeler yerini isyana bırakmıştı bir bir. Sessiz sedasız yükseliyordu toprak Neslihanın üzerinde. Annesi baygınlıklar geçiriyor, babası kinini biriktiriyordu kara toprakla beraber.

edit: bugünlük bu kadar beyler. yarın devam edeceğiz