5 Ocak ^ saat: 10 ^ Kampüs

Otobüsten indikten sonra kampüsün önündeki yürüyüş yolunda bekledim biraz. Derse daha bir saat vardı. Bugün çok soğuk değildi. Zaten bu şehir kışı bazı günlerde ayazı abartarak geçirtiyor insana. Bugün o günlerden biraz uzak bir gün. Karşıdan Elif ile Neslihanın geldiklerini gördüm. Neslihan hala habersizdi benim başıma gelenlerden. Neslihanın kıvırcık saçları onun son günlerdeki masumluğuna eşlik eder tarzdaydı. Elif bir yandan ona destek vererek yürüyordu. Yanıma geldiler.

Neslihan: Naber Manço
- iyidir. Senden ne haber? Elif sen nasılsın?

ikisi bir ağızdan iyi olduklarını belirttiler.

- Betül gelmedi mi hala?

Betülün yüksek sesle seslendiğini duydum.

+ Oo gençler, naber?

Yanıma yaklaştı, gülüyordu yüzü. Artık bana daha yakın, artık benden biri gibi. Sokulup sarıldı bana, kızları selamladı.

- Neslihan bizim dışımızda kim biliyor evini? Davet ettiğin kimse var mı bizden başka?

+ Yok. Zaten biliyorsunuz daha yeni oluyor taşınalı. sen, betül, elif, emrah ve abdullah var bir tek gelen. Başka kimse yok.

Betül: Emrah gelmedi mi?

- Uyandıramadım sabah. Ama gelir o da.

Elif: Abdullah nerde ?