4 Ocak ^ saat: 10 ^ Betülün Evi

Gözlerime tonlarca ağırlığın bağlandığı hissi ve zorluğuyla yarım yamalak toparlandım yerimden. Ense kökündeki ağrı baş ağrısıyla birleşince tarifi zor bir duruma sokuyor insanı. Gözlerimin hala dün gece ki karartıyı aradığını farkettim. Yavaş yavaş etrafımı seçebilmeye başladım. Burası bana yabancı bir yer. Eşyalar hiç tanıdık değil. Bir ses duydum içerden. Kulak verdim. Birkaç kişinin konuşma sesi işitiliyordu. Kalkmaya çalıştım yerimden. Bir an dengemi kaybetmiş olsam da doğrulabildim. Kapının önüne gelir gelmez Betülün yüzü çıktı karşıma.

- Neden kalktın Manço.
+ Senin evin mi burası?
- Evet. iyi misin ?
+ iyi sayılırım. Kimdi o ?
- Göremedim. iyi gizlenmişti. Kaçtı hemen zaten. Sonrasında Abdullahlar geldiler. Eve taşıdık seni.

Az sonra Abdullah, Emrah ve Elif çıktı mutfak sandığım bir kapıdan. Hepsi korku ve acı dolu ifadelerle bakıyorlardı bana. Geceden beri ayrılmamışlar başımdan. Uykulu gözlerine korku yer edinmişti. Betül söze girdi.

- Bakın Manço iyi. Sizler evinize gidin. Ben ilgilenirim onunla. Dinlenin biraz.

Çok itiraz edecek halleri yoktu. Bende konuştum biraz onlarla ve çıktılar. Aklıma Neslihan geldi.

- Nesliden haberiniz var mı ?
+ Korkmasın diye hiç haber vermedik. Abdullahlar gece evine bırakmışlar işte. Evde hala. Gel uzan biraz.

Az önce uyandığım kanepeye geri uzandım. Betül hiç beklemediğim bir şekilde yanıma uzandı. Üzerimizi örttü.