3 Ocak ^ saat: 21 ^ Yasemin Cafe Çıkışı

Neslihan ve Betüle gelen bu kısa ve henüz tam bir anlam veremediğimiz notların üzerine uzun uzun konuştuktan sonra çıktık Yaseminden. ikisinin de çok korktuğu ve fazlasıyla endişeli oldukları tavırlarından belliydi. Betül hiç ayrılmıyordu yanımdan. Ben ise onu sahiplenircesine daha bir yakın olmaya çabalıyordum. Uzun bir yürüyüşten sonra Neslihanın evine yaklaşmıştık.

- Abdullah siz Neslihanı bırakın, ben de Betülü bırakayım evine.
+ Tamam Manço, haberleşelim sonra

Abdullahlar Neslihanı bırakmak için beraberinde gittiler. Ben ve Betül dipdibe yürümeye devam ettik. Betül neredeyse hiç konuşmadı çıktıktan sonra. Evlerine yaklaşmıştık az sonra. Betül mırıltıya benzer bir konuşmayla söze girdi.

- Ne olacak dersin?
+ Hiçbir şey olmayacak ben yanındayım.

Betül durdu birden. Sokakta kimse yok. Üşümekten büzüşmüştük ikimizde. Daha fazla yaklaştı şimdi. Gözlerime bakıyordu sonsuz. Biraz yükseldi parmak uçlarıyla. Dudaklarıyla dudaklarıma dokundu. Çok hafif ısırdı üst dudağımı.

- Nerdeydin bu zamana kadar?
+ Yanındaydım hep. En yakınında.
- Seni bu kadar beklettiğim için özür dilerim.

Cevap vermedim. Dudaklarından ayrılmak değildi niyetim.