Bora, hiç beklemediğim bir şekilde dizlerinin üstüne düşerken içeri daha önce depoda yalnızca birkaç kez gördüğüm ama bana hep tanıdık gelmiş olan 30'lu yaşlarında biri girdi. Siyah saçlı, uzun boyluydu. Ama depoda görüşmemiz haricinde onu hiç görmediğime de emindim. Elinde silahıyla içeri dalmıştı ve Caner'i öldürmek üzere olan Bora'yı
vurmuştu. "huur çocuğu... " Bora'nın sesi yavaşça yok oldu ve yere yığıldı. içeri giren adam hemen Caner'in üstüne atladı ve iplerini çözmeye başladı.
"Burada ne işin var?" diye sordu adama Caner. Zar zor konuşuyordu.
"Seni ölüme terk edemedim. Herkes zaten yeterince korkuyordu." Kolları çözülmüştü. Ayaklarını da çözdü. insanların bizim Karanlık Oda'ya kapatıldığımızı görünce ya da duyunca ne hissettiklerini merak ettim. Alp, Elena ve burada
tanıştığımız diğer kişiler... Ne hissetmişlerdi? Salih onları durdurmaya çalışmış mıydı? Ya kurtardığımız diğerleri, Cemre ve Berkay?
"Beni kurtarmana ihtiyacım yoktu." dedi Caner sinirle. Kegib kegib nefesler alıyordu.
"Belli."
"Hayatımı mahveden kişi de sensin zaten. Bıraksaydın da ölseydim."
Aralarında ne yaşandığını merak etmiştim. Adam Özgür'ü de çözdü. Özgür koşarak önce Kemal'in ellerini sonra da benimkileri çözdü. Ben kurtardığım ellerimle bacağımdaki ipleri çözmeye çalışırken Ozan'ın yerde yatan Bora'ya eğildiğini ve nabzını kontrol ettiğini gördüm.
"Ölmüş." dedi. Karşıya, boşluğa baktı. Neden böyle yaptığını bilmiyordum. Ne düşünüyordu ki? Üzülmüş mü yoksa sevinmiş mi olduğunu anlayamıyordum. Bize yardım etmeden, hatta ağzını bile açmadan kalktı ve Karanlık Oda'dançıktı. Bora ölmüştü. Başımızdaki adam.
Şimdi ne olacaktı?
Açıkçası filmlerdeki gibi bir isyan bekliyordum. Otorite bozulunca birileri ayaklanır, birileri öldürülür. Bunun bizden biri olmamasını umdum. Birbirimize sarıldıktan sonra Caner'i diğer adamla kucakladık. Odadan çıktık.
---
Caner'i o halde görenler kapıdan çıkar çıkmaz ya çığlık atmışlar ya da koşarak yanımıza gelmişlerdi. Onu yatağınayatırdık. Alp yanımızda bitmişti. Özgür'ün kucağına atladı ve Kemal'e sarıldı. Özgür'ün saçlarını sorduğunda Özgür susmuştu.
"Size yardım ederek büyük bir aptallık etti." diye söylendiğini duydum adamın. Kendi kendine konuşuyor gibi yaparak aslında bana söylüyordu.
"Bizi kurtardı. Ayrıca, sen kimsin?" dedim. Birinin bu soruyu sorması gerekiyordu. Bora'yı öldürmüş olsa da böyle
konuşamazdı. Bizi tanımadan atıp tutması canımı sıkmıştı.
"Adım Batuhan. Caner'in pek bahsetmekten hoşlanmadığı abisiyim."
işte. Ben de bunu bekliyordum.
"Hoşlanmamasına çok şaşırdım gerçekten." dedim ve kendimi kendi iğnelememe gülmemek için tuttum.
"Bence gidin ve Caner'i bir süre yalnız bırakın. Sizin yüzünüzden bu halde."
Daha fazla diretmedim. Çocuğun iyileşmesini istiyordum. Burada kalıp Batuhan denen herifle tartışacak halim de yoktu. Yorulmuştum. Özgür'ü belinden tutup dışarı çıkardım. O da endişelenmişti ve ben Caner'le bu kadar ilgilenmesine bir şey diyemiyordum. Ondan o şekilde hoşlanmadığını, sevdiği kişinin ben olduğumu bilsem de bir yanım bu kadar yakın olmalarını istemiyordu. Odama gittim. Kemal, Ozan'ı bulmaya ve depodaki insanların 'geleceğini konuşmaya' gitmişti. Bora öldüğüne göre, bunu insanlara açıklayıp yeni bir başkan seçilmesi gerekecekmiş ve ben bunun için kimlerin aday olacağını biliyordum;
Turgut, Ozan ve Kemal. Depoda kimse Kemal'i tanımadığı için onu seçmek istemeyeceklerdi elbette ama bu kadar çok insanı idare edebilecek bir tek o vardı ve Kemal belki de Ozan'la Turgut'u ikna edebilirdi. ikna etse iyi olurdu. Yatağıma uzandım. Uykumu uzun zamandır alamıyordum. iple bağladıkları yer kaşınıyordu, kıpkırmızı olmuştu.
Çekmeceleri karıştırıp merhem bulmaya çalıştım.
"Merhaba." irkildim. Arkamı döndüğümde kapıda Cemre dikiliyordu.
"Merhaba." Onunla daha önce pek konuşmamıştık. Sadece Salih, Berkay ve onu kurtardığımızda minivanda biraz sohbet etmiştik. Diğerlerinin aksine, onları kurtardığımız için teşekkür ettiğini hatırlıyordum.
"iyi olup olmadığına bakmaya gelmiştim." dedi. Bileklerimi gösterdim.
"Sürecek bir şey arıyordum."
Elini cebine atıp bir krem çıkardı. Açıkçası o, cebinde krem, nemlendirici falan bulunduran kadınlara pek benzemiyordu. Dar, siyah, askılı ve göğüslerini belli eden bir şey giyiyordu, altında da asker desenli bol bir pantolon vardı. Cebinde çakı falan taşıdığına emindim. Ama krem, ayna gibi şeyler... Sanmıyorum. Sonuçta Salih'in anlattığına göre başarılı bir polisti. Odama girdi ve kapımı kapattı.
"Pek sevilmiyorsunuz. Burada olduğum bilinmese daha iyi." Kremi parmak ucumla bileğime yaydım.
"Bora'ya tapıyor musunuz?"
Gülümsedi ve yatağıma oturdu.
"Ben değil. Ama bir çok kişi saygı duyup severdi. Kabullenmeleri kolay olmayacak. Ama daha önce de birileri ölmüştü, atlatırlar." dediği şey beni rahatlatmıştı. Gülümsedim ve teşekkür ettiğimi anlamasını umdum çünkü ağzımı açacak halim yoktu. Ve umarım bir an önce giderdi.
"Odan güzelmiş. Alıştın mı?" diye sordu. Kafamla 'şöyle böyle' işareti yaptığımda gülümsedi.
"Benimki de bu koridorda. Yalnız kalıyorum."
Bu... Ne demekti? Ne anlamalıydım?
Gözlerimin şaşkınlıkla kocaman açıldığına ve ağzımın bir 'o' şeklini aldığına emindim.
"Sıkılırsan... " Krem rengi nevresimin üstünde kayarak yanıma yaklaştı ve devam etti:
"Ziyarete gelebilirsin." Gittikçe yaklaşıyordu. Belki şaşkınlığımdan belki de neden böyle bir şey yaptığını merak ettiğimden yerimden kımıldayamıyordum. Burnu burnuma dokununca verdiği nefesi duydum. Bir saniye duraksadı, tepki vermediğimi görünce dolgun dudaklarını benimkilerin üstüne bastırdı. Ateşli bir öpücük değildi, dilinin sıcaklığını
hissetmedim. Sadece davetkardı. Fazlasıyla. Ve böyle bir kadının bu öpüşten daha fazlasını yapabileceğine eminim.
Özgür. Özgür'e ihanet mi ediyordum?
Cemre, yumuşak dudaklarını birkaç saniye sonra çekti. Dudakları hariç hiçbir şekilde temas etmemiştik. Ne beni istediğini gösterir bir şekilde çeneme dokunmuştu ne de parmaklarını saçlarımın arasına daldırmıştı. Sadece... öpmüştü. Bir öpücük. Bir gösteri.
Uzaklaştı. Yüzüme kısacık baktı ve ayağa kalktı. Yavaşça kapıma doğru yürüdü ama asla arkasına bakmadı, kapıyı açıp çıktı ve beni kendi pişmanlığımla, kendi sorularımla delirmeye bıraktı. Artık bir sorunum daha vardı ve bu sorunun adı çok güzeldi: Cemre.