-- Final --

https://youtu.be/NCKvjIJP0lE

Saat geç olmuştu.. Gizem çizgi film izlerken omzumda uyuyakalmıştı.

Evet.. Gizem koymuştuk kızımızın ismini..

Uyandırmamaya çalışarak kucağıma aldım kızımı. Televizyonu kapattım, ardından salonun ışığını. Odasına zütürdüm, yatağına yatırdım..

üstüne, annesinin en sevdiği renkte olan, pembe yorganını çektim. Saçlarını öptüm hafifçe.. ayağa kalktım, kapıdan çıkacakken,

"baba.." diye seslendi.

Döndüm arkamı, yatağında doğrulmuş, bana bakıyordu. Gülümsedim, oturdum yatağına,

"efendim kızım.." dedim.

"annem" dedi..

gülümsedim zorlukla,

"nerede?" dedi sessizce.

Gözlerim doldu.. burnumu çektim,

"cennette kızım.." dedim

"mutlu mudur orada?" dedi, her şeyden habersiz.

"evet.." dedim gözlerimi silerek.

"nasıldı?" dedi masumca.

Hıçkırmaya başlamıştım bile.. gözlerimi ellerimle ovuşturdum, telefonu çıkarıp, Hazal'la çekildiğimiz fotoğrafları göstermeye başladım.. bir yandan da onu anlatmaya..

"o.. o çok güzeldi kızım.. aynı senin gibi.. çok severdik birbirimizi.. saçları kızıldı.. senin odanın rengi gibi pembeyi çok severdi.."

daha fazla devam edemedim.. sessizce ağlamaya başladım kızımın önünde..

sarıldı minik bedeniyle,

"ağlama baba" dedi.

kaldırdım kafamı,

"ağlamıyorum kızım tamam" dedim.

Saçlarını okşamaya başladım.. annesi de çok severdi saçlarını okşamamı..

"baba.. annem niye gitti" dedi.

"gitmek zorunda kaldı kızım.. hadi uyu güzelce.." dedim sulu gözlerimle.

Saçlarını öptüm, yatırdım yatağına.. ışığı kapattım..

"iyi geceler baba" dedi.

"iyi geceler kızım" dedim.

öyleydi.. gitmek zorunda kaldı diyebildim.. seni doğururken öldü diyemedim.. seni bana hediye edip sonsuzluğa gitti diyemedim..

Hazal'ımın narin vücudu dayanamamıştı..

Ama kızım da bir gün büyüyecek, onun da arkadaşları olacak.. onlar annelerini anlatırken, kızım önüne bakacak üzgün bir şekilde..

Okula başladığında, öğretmeni,

"annen, baban ne iş yapıyor?" diye sorduğunda, cevap veremeyecek.. "annem öldü" diyemeyecek..

Akşam eve geldiğimde, bana sarılıp ağlayacak..

"baba niye?" diye soracak.. cevap veremeyeceğim.. ben de ağlayacağım onunla..

Anneler gününde.. herkes annesine hediye almaya giderken, o evde oturup ağlayacak.. ben geldiğimde beraber çıkacağız evden, bir tane gül alacağız.. annesinin mezarına gidip,

"ben geldim anne.. anneler günün kutlu olsun.." diyecek ağlayarak.. gülü minik elleriyle, annesinin toprağına dikecek..

Babalar günü gelecek.. her şeyi olan babasına hediye alacak,

"babacım, babalar günün kutlu olsun" diye atlayacak boynuma.

Yere düşecek.. canı yanacak, diğerleri gibi annesine sarılamayacak.. evde kendi kendine pansuman yapmaya çalışacak..

Annesi de isterdi kızını kucağına almak, onu sevmek, annelik duygusunu tatmak.. ama olmadı işte.. çok gördüler bize mutluluğu..

Baştan sona kara bir hayat..

Ben Hazal'ımı düşünüp ağladığım gibi, kızımda her gece annesini düşünüp ağlayacak..

Büyüyecek elbet o da, her gün annesizliğin verdiği üzüntüyle.. Allah karşısına onu canından çok seven birini çıkaracak.. tıpkı annesinin karşısına babasını çıkardığı gibi..

Bir gün getirecek eve, benimle tanıştırmaya..

"babacım.." diyecek, "erkek arkadaşım.."

Hayatım boyunca tüm ilgimi, şefkatimi göstereceğim kızımda bir gün gidecek.. yuvadan uçacak.. mutlu olacak..

Ama ben.. ben yine tek başıma kalacağım.. Hazal'ımın isteğine göre düzenlediğim evim sessizliğe bürünecek tekrardan..

5 sene geçecek.. hiç bir an aklımdan çıkmayacak..
15 sene geçecek.. unutmayacağım karımı..
25 sene geçecek.. rakımı yudumlarken masamda yine onun fotoğrafı olacak..

Bakacağım güzelliğine.. narinliğine..

Karım olmadan geçecek onlarca sene.. inşallah elbet buluşacağız Hazal'ımla.. tekrardan sarılacak, güzel kokusunu çekeceğim karımın..

"kocacım artık ayrı kalmayacağız.." diyecek..

Belki bir gün olur.. bilmiyorum..

Ama gerçek şu ki,

her gece Hazal'ın yokluğunda uyumaya çalışırken şöyle diyeceğim,

"çok özledim seni be Hazal'ım.."

-- SON --