"geçen sene, dönemin bitmesine 3-4 hafta kala arkadaşlarla bir kafede buluşacaktık.. kafeye girdiğimde, arkadaşlarla sarılma esnasında gördüm Hazal'ı, ders çalışıyordu kendj başına.. şey.. çok değişik hissettim onu görünce, aşık oldum diyeyim en iyisi.. arkadaşımın yardımıyla tanıştık o akşam.. biliyorum efendim, onun mutluluğu sizin için çok önemli.. ama benim içinde öyle.. aylarca sadece onu mutlu etmek için uğraştım.. çok peşinden koştum.. o hep hanımefendiliğini korudu, beni hiç üzmek istemedi.. en sonunda o da.. ee.. beni sevdiğini söyledi.. ikinci dönemin sonlarına doğru.. çok seviyorum onu, ve çokta ciddi düşünüyorum Hazal'la.. sizden bana güvenip, inanmanızı isteyemem, ama..

yanakları kızarmış bir şekilde hayranlıkla beni izleyen kıza dönüp,

..Hazal'ı her şeyden çok seviyorum.. canımdan dahi.." dedim.

Zor da olsa söyleyebildim.. aslında söyleyemedim desem yeridir.. aklımdan daha iyi bir konuşma geçiyordu ama o heyecanla uçup gitti.

Hazal hiç bir şey düşünmeyip elini uzattı elime, gülümsedi en içten şekilde,

"bende seni çok seviyorum" dedi.

Unuttuk aileyi o an.. gözlerimiz birbiriyle konuşuyorlardı.. iltifat ediyorlardı birbirlerine.. ta ki,

"öhhm" diyen Kadir amcanın sesine kadar..