Döndüğümüz zaman herkes devrana sarılmaya başlamıştı.
Bir baba gibi…..
O belki kimseye güvenmiyordu ama….
Herkes ona güveniyordu….
Sabah olduğu zaman çıkacağız….
Devran araçlarımızın içine kasalar dolusu sebze ve meyve bıraktırdı.
Bunları yazarken gölge ayaklarımın dibinde yatıyor.
Hayatında ilk defa birini öldürdü. Hemde bizi korumak için
Arada anlamsız hareketler yaparak uyanıyor ve bana bakıyor.
Sanırım kabus görüyor…..
Ayağımı hafifçe kıpırdattığım zaman bile uyanıyor.
Sanırım bu günlük bu kadar heyecan yeter…..