1. 1.
    0
    Gençler siz başlığı okudunuz bu ne sıvına koduğum diyorsunuz neyse anlatayım ben hayatım boyunca iç çektim gençler bu gün acılarımı anlatıp dertleşçem (sizinle) başlayayım:

    5 yaşında babamın polis olduğunu kavradım babam eve geç gelirdi çok vakit geçiremezdik ve bir site gibi yerde otururduk herkes beni dışlardı (bulunduğumuz yer hep polis çocukları ile dolu olmasına rağmen) tipsiz değildim dişlerim temizdi beni niye iplemiyorlardı çok basit ben onların stres atmak için kullandığı kum torbaları gibiydik

    Beni döverlerdi bende sövüşürdüm her yetim yara olurdu neyse ben sadece bir arkadaş edinebildim onunla gezer oynardık şimdi okulumda olanları anlatayım;

    Ben okulda Eda adlı bir kızla çok iyi arkadaştım bizim anaokulu ücretli böyle süperötesi bir okuldu o zamanlar için süper neyse bu edayı çok severdim benimle konuşur muhabbet eder saklambaç oynardı okulda herkes beni dışlardı bu yüzden o benim için değerliydi

    Sonra Okul bir müzeye gezi düzenledi ben o gezide Eda ile gezdim ve sonra o gezide hem küstük hem barıştık (hala okuyorsanız helal olsun kimse beni sizin kadar dinlemedi ) neyse eve geldim babam kapıda sigara içiyordu annem bağırıp çağırıyordu o Zaman annem ile babam arasındaki kavgalar başladı

    Ben 6 yaşındayken annemin pgibolojik hastalığı çıktı ve sonra annem iyice manyaklaştı bize az yemek yapıyordu bana bağırıyordu ben ilk dayağımı bir resim çizmediğimden 6 yaşında yedim panpalar

    (Ula çok uzun oldu ama yazmaya devam ne yapalım)

    7 yaşında kilise geldik Denizli'den orada hiç arkadaşım yoktu hep dışlanırdım ve hocalarım benimle şunu yapamamışsın şu olmamış dedi moralimi bozdu hepsi bana kızdı ama sınıfta alfabeyi söken 1.kişiydim

    8 yaşında annemin hastalığı iyice ilerledi babam. Memleketimiz Malatyaya gitmek istiyordu neyse benim kafadaki Zaman'ında oluşan yaralar gidiyordu bir ara arkadaşım sandığım bir kıza büyük bir çocuk (ben 5 yaşındayım çocuk en fazla 12) taş attı ben taşın üzerine zıpladım kafama geldi kız sonraki günler görünmedi neyse yaradı kafamda kalmıştı onlar gidiyordu

    9 yaşında iyice içime kapandım delirecek durumdaydım kızlar benim oynasa bile erkekler benimle oyun oynamıyordu hayatımda hiç futbol oynayamadım (Cidde'n) ve bir süre içerisinde yalnızlıktan öyle bir durumdaydım ki kendi kendime karekterler yarattım Ali Zeynep gibi bunlarla konuşurdum özellikle Ali benim en yakın arkadaşımdı

    10 yaşında babam Malatyaya tayin aldı sonra Malatyaya gittik orada kilo aldım dalga konusu oldum (30 kilodan 50 kiloya çıkmışım sonra 28 kiloya indim)

    11 yaşında kilomu verdim annemin hastalığı bendede olabilirmiş annemde ilaçlarımı kullanmayı reddetti hep neyse ben diyorum her şey güzel olacak evimiz kiralıkta olsa güzel her şey güzel oh be derken babam özel görevlere gitmeye başladı (Başbakan'ı korumak gibi) sonra bir trafik kazadında şehit oldu panpalar aslında buraya yazmadım ama ben hep yalnızdım ama bu süreçte hep hayali karakterlerle konuşmuyordum babam benim en ne. En iyi arkadaşımdı onun kuyruğu gibi o nereye giderse ben oradaydı aramızdaki ilişki babamı çok severdim o benim her şeyimde annem hastaydı dolayısıyla donlarımı atletlerimi babam yıkar çamaşırı o yıkar yemeği o yapar o gezdirir o konuşur o bir şeyler alır o oynar o işe giderdi anladınız mı babamı kaybedince neler kaybettiğimi yıllar geçti babamın sabah kalktığımda "baban şehit oldu" sözünün acısı geçmedi ama olsun ben 18 yaşına geldim iğrenç biri oldum (sapık) eee işte. böyle gençler bir dert paylaşam dedim var olan tüm yazım hatalarım için özür diler okuduğunuz için teşekkür ederim panpalar
    Tümünü Göster
    ···
   tümünü göster