Eymen, yaşına göre bile küçük duran bir çocuktu. Boyu olsa olsa 1.55 civarındaydı. Kumral saçları ve ela gözleri ona afacan bir çocuk havası veriyordu. Onun gibi bir çocuğun zombilerle karşı karşıya kaldığını düşünmek bile yüreğimin sıkışmasına neden oluyordu.
Benim dikkatli bakışlarımı hisseden Eymen, başını kaldırıp bana baktı. Daha sonra utanarak tekrar bakışlarını indirdi. Kısa bir süre sonra tekrar kafasını kaldırarak Erol Ağabeye baktı ve elini haritada bir yere koyarak
"Bence burada insanların olması çok olası." dedi. Parmağını üzerine koyduğu yere baktım. Çayyolu.
"Şehirden yeterince uzak ama aynı zamanda birçok insanın yaşadığı yer. Yeni yapılan ve sağlam olan birçok site var. Yani zombilerin ulaşamadığı insanlar  olabilir." dedi Eymen. Erol Ağabey başıyla onu onaylayıp
"O zaman bu hafta iki grup olarak çıkacağız. Arhan, Cenk ve Berk üçünüz Ece'yi bulduğumuz Ayrancı bölgesini araştırmaya devam edin. Kalanlarımız Çayyolu'na gideceğiz. Yarın ön araştırma için yola çıkacağız. O zamana kadar dinlenin." dedi. Hepimiz onu onayladık. Kendimi şimdiden ZIKKIM'ın bir parçası olmuş gibi hissediyordum.
"Tülay, sen Ece'ye yurtta bir oda ayarla. Ve buradaki yaşam düzeni hakkında bilgi ver. Sonra da silah deposuna gidin. Orada oklar ve yaylarda olacaktı diye hatırlıyorum. Akşam yemeğinde görüşürüz." dedi. Tülay Erol Ağabeyi başıyla onaylayarak bana gel işareti yaptı ve birlikte odadan çıktık. Yurtlara giderken Tülay
"Akşam yemekleri dokuzda olur. Sabah kahvaltıları sekizde. Öğle yemeğini de gün içinde ne zaman istersen yiyebilirsin. Yurtlar yalnızca gece korunur. O yüzden gündüz vakti yurttayken dikkatli olmalısın." dedi.