’Uyanıyor!’’
Bu kız kardeşimin sesiydi. Onu bulanık bir şekilde görüyordum. Başımda ince bir sızıyla neler olup bittiğini anlamaya çalışıyordum. Kendimi en son, lise yıllarımın geçtiği eski evimizin önündeki parkta kulağımda kulaklıkla müzik dinlerken hatırlıyorum.
Yavaş yavaş görüşüm netleşiyor etrafımdaki insanları seçebiliyorum. Yanı başımda gözlerinden ince ince yaşlar süzülen kız, kardeşim Naz, bulunduğum odanın ortasında endişeli bir şekilde volta atan genç, komşumuzun bu yıl üniversiteyi bitiren doktor oğlu Cem ve diğer yanımda en az Cem kadar endişeli görünen en yakın arkadaşım Yavuz.
‘’Ne oldu bana?’’
Bu soruyu sorarken başıma bir ağrı saplandı. Artık başımdaki o ince sızlama yerini şiddetli bir ağrıya bırakmıştı.
Edit: ilgiye göre devam edecegim