Omzuma sağ eliyle hafifçe vurup,

"geçmiş olsun kardeşim" dedi. Ne ima etti lan bu?

Sinirim attı, tuttum bunun yakasından, birbirine kenetlenmiş dişlerim arasından,

"ne diyon oğlum sen? seviyor musun lan yoksa Hazal'ı?" dedim.

ittirdi omuzlarımdan,

"oğlum işine bak, belanı arama" dedi.

Daha fazla tutamadım kendimi, tüm gücümü omzumdan alarak tam gözünün üstüne koydum yumruğu.. sendeledi geriye doğru, patlamıştı kaşı.. geldi üstüme doğru, dudağıma attı yumruğu.. kafam geri gitti biraz, ikinciyi vurmasına izin vermeden, üstüne bastırdım kendimi, tuttum yakasından koydum kafayı burnuna.. yere düştü.. burnunu tuttuyordu, çekti elini burnundan, kanıyordu..

üstüne çıktım.. olan hıncımla, olan nefretimle vurmaya başladım. Elleriyle ellerimi tutmaya, beni üstünden atmaya çalışıyordu.. gözüm dönmuştü..

Hayatımın en sinirli anı, o andı işte.. Hazal'ı kaybetme korkum, gibik hastalığımla birleşip büyüyüp nefreti çıkarmıştı içimden.

O ara nereden geldi bilmiyorum ama bir tekme geldi yüzüme, çeneme isabet etmiş olacak ki yere düşen ben oldum. Sırt üstü uzandım resmen.. kafamı kaldırmamla 30'lu yaşlarda bir adamı görmem bir oldu.. ben çenemdeki acı ve biraz da şaşkınlıkla bakmaya devam ettim, huur evladını kaldırdı, zütürdü omuzlayıp zar zor..