Saat geç olmuştu, rüya gibi bir akşam sunmuştu Hazal..

Omzumdan kaldırdım kafasını,

"ben gideyim canım" dedim.

"biraz daha kal ya" dedi sevimlilikle.

"uykun geldi seninde, tutma kendini" dedim gülerek. O da uykulu haliyle güldü.

Kalktık, evden çıkarken,

"hayatım, pembe dudaklarla mı gideceksin?" dedi kıkırdayarak.

Doğru.. lavaboda aynaya baktım, pembe ruju kazınmıştı dudaklarıma.. bana kalsa yıllarca kalmalıydı o ruj izi, ama milletin ağzı torba değil ki büzesin..

Hazal'la vedalaşıp tuttum evin yolunu.. bir gün daha mutlu bir şekilde bitti..

fakat, hep mutlu mu olacaktım..?

Bir kaç haftayı, sadece Hazal'la ilgilenerek geçirdim, o da farkındaydı ilişkimizin ciddileşmeye başladığını(!).. ufak tefek sorunlar dışında hiç sorun yaşamadık..

yaşamazsan yaşattırırlar derler..