"Hepimiz şans eseri hayatta kalanlarız. Ve yine şans eseri birbirimizi bulduk. Şu an ODTÜ'de yaşıyoruz. Savunması bizim için kolay ve şehirden kısmende olsa uzak olduğundan zombiler bizi kolay kolay bulamıyor. Topluluğumuzda şu anda yaşayan yaklaşık 90 kişi var. Ve daha da fazla insan kurtarmaya çalışıyoruz." Adam sözlerini bitirince şaşkınlıkla
"90 Kişi mi?!" dedim. Bir de hayatta kalan son Türk olduğumu düşünüyordum! Adam anlayışlı bir şekilde gülümseyerek
"inanması senin için zor olabilir ama kendi gözlerinle göreceksin." dedi. inanması benim için zordu tabii ki! Ben iki buçuk yıldır tek bir insan görmemişken 90 insanı bir arada düşünmek benim için imkansızla eşdeğerdi. Adam
"Bu arada ben Erol, bu Arhan ve bu da Tülay. Senin adın ne?" dedi. Berk'in ismini zaten duyduğum için söylemeye gerek duymamıştı sanırım.
"Ece" diye cevap verdikten sonra Erol Ağabey tekrar önüne dönerek arkasına yaslandı. Kalan yolu büyük bir sessizlik içinde almıştık.
ODTÜ'nün giriş kapısına geldiğimizde güvenlik kapısında elinde taramalı tüfeklerle bekleyen altı kişi gözüme çarptı. Biz geçerken hepsi selam vermişti. ODTÜ'nün içerisinde biraz daha ilerleyip Devrim stadına vardığımızda Arhan arabayı durdurdu. Hepimiz arabadan indikten sonra Erol ağabey.