ilk zombimi öldürdükten sonra cadde de olan diğer zombilere dikkatimi verebildim. Caddenin tam ortasındaydım. Ve caddenin her iki tarafından da üzerime bir sürü zombi geliyordu.
En yakınımda olan zombi bir kadındı. En azından bir zamanlar. Şimdi ise daha çok kağıt dilimleme makinasından geçmiş gibi duruyordu. Üzerinde ki siyah elbisenin büyük bir çoğunluğu paramparçaydı. Saçları kandan ve kirden topak topak olmuştu ve her yeri yara bere içindeydi. ilk zamanlar zombilerin bu görüntüsü ve kokusu beni rahatsız eder, midemi bulandırırdı. Ama artık beni neredeyse hiç etkilemiyordu.
Sırtımdaki ok çantamdan yeni bir ok alıp yayıma yerleştirdim. Nişan aldıktan sonra derin bir nefes alıp okumu bıraktım. Ok, tam hedeflediğim gibi kadının gözüne girerek saliseler içinde ölmesine neden oldu. Vakit kaybetmeden arkamı dönerek bir başka zombiye nişan aldım. Sonra bir başkasına ve bir başkasına.
Öğle vakti olduğundan güneş, sıcaklığı her dakika artırıyordu. Artan sıcaklıkla terliyor ve yoruluyordum. Zombilerin ise yorulmak gibi bir dertleri yoktu. Ya da biten cephaneleri. Geriye yalnızca üç okum kalmışken korkuyla yutkundum. Arabama binip eve dönmekten başka bir isteğim yoktu. Ancak zombilerle savaşırken marketten ve arabamdan oldukça uzaklaşmıştım. Koşarak gidersem zombileri arkamda bırakabilirdim. Allah'a şükür zombiler hızlı hareket edemiyorlardı. Yalnızca birkaç tanesi koşabiliyordu hatta. Ama evime giden yolda başka zombilerle de karşılaşabilirdim. Ve bu durumda ölümüm kaçınılmaz olurdu. Araba en güvenli yoldu.