Okuldan eve büyük bir heyecanla gelmiştim. Bakalım ezgi ne diyecek düşüncesi içerisinde pcyi açmıştım hemen. Annem daha dur yemeğini yeseydin dese de nafile.Çünkü aklım ezgideydi. Hesabıma giriş yapmıştım, henüz bir mesaj yoktu. Herhalde eve gelmemişti ne bileyim deyip yemeğe geçmiştim fakat faceyi açık bırakmıştım belki açık görür de mesaj atar diye.

Yemekten geldiğimde mesaj vardı ve eveet mesajı ezgi atmıştı. Bana çevrimiçi olduğum halde neden ona mesaj atmadığımı soruyordu. Bugünkü olay hakkında birşey dememişti.Bu sevindirici bir haberdi benim için. Neyse konuşmaya dönelim, bana öyle deyince ona cevabım sen çevrimiçi olmadığın için yazmak istemedim olmuştu.O ise ne olursa olsun yazmamı istemişti.Bu beni ne yalan söyliyim etkilemişti. Onunla konuşmamı istiyordu nede olsa. Hayatımda ilk kez yaşıyordum bunları çok güzeldi.

Her zaman olduğu gibi geceye doğru konuşmayı sonlandıracaktık ama ben o sırada onunla göz gelememe olayına kafayı takmıştım ve bu konuda ne düşündüğünü sordum, bana kızmışmıydı merak ediyodum. Ezgi bu durumun kendisi içinde zor olduğunu, kendisinin bile utandığını gizli gizli bakmaya çalıştığını ifade etti. Derin bi oh çekmiştim, onun da utanması benim yaptığımı hafifletmişti. Fakat onun da utanması derken ? bu güzel bişeymiydi acaba ...