Derin bir nefes alıp rafları kendime siper ederek ayağa kalktım. Burada durduğum her saniyenin aleyhime işlediğinin fark etmiştim. içeri daha fazla zombi girmeden açık alana çıkmalıydım. Markete giren zombinin sesi diğer uçtan geliyordu. Benim çıkışa daha yakın olduğumu fark edince saklandığım yerden fırlayarak dışarı doğru koşmaya başladım. Zombi de beni fark etmiş peşime düşmüştü. Ama hesaplamalarım da yanılmamıştım ve zombi beni yakalamadan dışarı çıkmayı başarmıştım. Marketten çıktıktan sonra cadde de biraz koşup aramızdaki mesafeyi açtım. Daha sonra yayıma bir ok takıp zombinin gözüne nişan aldım.
Bir zombiyi öldürmenin birkaç yolu vardı. Eğer zombiyi uzaktan öldürecekseniz, üç hayati organa nişan almalıydınız. Beyin, kalp ve akciğerler. Bir zombi bile olsanız bu üç organ olmadan yaşayamıyordunuz. Beyin ve kalp her zaman işe yarardı ama akciğer çok riskliydi. Eğer yakından öldürecekseniz de kafasını kesebilir veya yakabilirdiniz. Bu ikisi her zaman işe yarardı.
Ama her zaman risk vardı. Uzaktan öldürecekseniz, uygun bir açıyla nişan almak zorundaydınız. Ve bazen oklar kafatasından içeri giremiyordu. Bu durumda vakit kaybetmiş ve yerinizi açık etmiş oluyordunuz. Yakından öldürecekseniz de zombinin yanına yaklaşmış olmak başlı başına bir dertti. Ben uzun süreli tecrübelerden sonra işimi garanti altına almak için zombileri gözlerinden vurmaya başlamıştım. Beyine giden en yumuşak doku gözdü çünkü.
Okumu bıraktıktan sonra, ok havada ıslık çalarak zombinin gözüne girdi. Zombi bir adım daha attıktan sonra yere düşerek öldü. Muzaffer bir edayla gülümsedim. Hayatta kalan son Türk'ü öldürmek o kadar kolay değildi.