Odaya geçip valizi bıraktım. Hazal'ı da alıp onların evine geçtik.

4 katlı bir apartmanın, 2.katı. 2+1 o da bizim gibi. Kapıyı çaldık, Beyza açtı..

"Teleriii" diye bağırdı hafiften gülerek.

Ayakkabıları çıkarıp girdim içeri, sarıldık. Hazal, Beyza'dan kıskanmazdı.. o da biliyordu çok yakın arkadaş oldiğumu Beyza'yla.

Önce koridoru, ardından odaları, en son da salona baktım. Bizim evden daha güzel aq.. hemen pembeliğe çevirmişler evi..

Elimi Hazal'ın beline attım,

"hayırlı olsun bitanem, güle güle oturun" dedim gülümseyerek.

"teşekkür ettim" dedi o da gülümseyerek.

Fatih'de ertesi gün geldi.. ve,

Üniversitenin 3.yılı.. adam oluyordum galiba yavaştan.. hem ruhsal, hem fiziksel olarak..

Dostlarım, sevgilim.. başka ne isterim ki? aslında Hazal benim için sadece sevgili değildi, hayatımdı.. her şeyimi, her durumumu ona göre ayarlıyor, düzenliyordum..

Derler ya, "ne kadar değer verirsen, o kadar gördüğün değer azalır" diye.. en büyük korkum oydu.. Hazal'dan böyle bir şey görecek miydim? hayatımın kadınından?