Yaklaşık 1 yıl önce Kadıköy meydana dikilen direğin üstüne kurulan dev ekran TV’den yayın yapılıyordu. Çocukluğumun geçtiği Kadıköy meydanı Times meydanına benzetilmeye çalışılıyordu. Ekrana baktım, TRT Haber yayını veriliyordu. Ekranın sol köşesinde beliren SON DAKiKA yazısını gördüm. Plan işlemeye başlamıştı. Muhabirin yüzündeki korkuyu farketmiştim. Bu yüz ifadesini en son 15 Temmuz 2016 gecesi aynı muhabirde görmüştüm. Bu sefer daha fazla korku olmalıydı zihninde. Yoksa plan başarılı olamazdı. Muhabir Tijen’in zihnindekileri hissediyordum. Korku ve dehşet doluydu ama bir şey daha vardı bolca umut. Planlar konusunda ilk araştırmamı üniversite tezi için yapmıştım. Planlar olasılıklardan ibaret sebep-sonuç ilişkilerine dayalıydı. En azından benim için öyleydi. insanlar bir şey bilmiyorken duygularını değiştirmek çok kolaydı. Bunun içinse en iyi yol son dakika haberleri verilen Tv kanalları idi. Halk her şeyden habersizken onların duygularını değiştirebilecek tek bir şey vardı. Muhabirler. Çünkü muhabirler görüntünün odağındaydı. Muhabir korku dolu olursa halk da korkardı aceleci olursa halk da aceleci olurdu. Muhabir ne ise halk da o olmuş oluyordu. Muhabirin duygularını kontrol ettikten sonra yapılacak en önemli şey halkın haber kaynağını kesmekti böylece halk herşeyden habersiz korku, telaş ve dehşet dolu yararsız ve aciz organizmalara dönüşecekti. Dev ekrandaki yayın birden kesildi. Telefonuma baktım çekmiyordu. Biz bu işi iyi yapıyorduk. Yani insanların duyguları ile iyi oynuyorduk. Ama biz suçlu değildik biz sadece intikamımızı alıyorduk, alacaktık.