Konuşmadı bir kaç saniye, düşünüyordu sanırım, ardından sesi geldi,

"peki ya başımın belası peki, alırsın yurttan tamam mı"

Kıramıyordu beni.. kıyamıyordu bana..

"teşekkür ederim.. uykunu da böldüm, kusura bakma.. hadi uyu güzelce.. " dedim gülümseyerek..

Telefona gülümsemek...

"peki, görüşürüz.. ee..Teleri"

"efendim"

"şey.. bende özlemiştim seni" dedi ve konuşmama izin vermeden kapattı..

Teleri uçtu.. bulutlara yükseldi mutluluktan.. o da özlemiş beni.. odanın karanlığında gülümsemem kaslarımı yırtar seviyeye geldiğinde yastığa koydum kafamı.. mal mal sırıtmaya devam ettim tavana karşı..

Hazal biliyordu beni nasıl mutlu edeceğini. Belki de onun gözünde "her an başka bir şey isteyen çocuktum". O da "tamam alıcaz yarın" diyip ümitlendiren.. ve sonra genelde olduğu gibi "çocuğu" kandırmış olan biriydi.. anneydi.. ablaydı.. kız kardeşti..

en önemlisi sevdiğimdi..